" هاتف اصفهانی "
هنوز پنجره تا انتهای شب باز است
دل صبور من اینجا به فکر پرواز است
نگاه و گریه و باران و چشم های بهار
عجیب با دل پر درد عشق دمساز است
هجوم کهنه ی یک درد روی پیکر من
سکوت سرد نگاهم به فکر اعجاز است
دوباره آینه چشم انتظار می ماند
هنوز پنجره تا انتهای شب باز است.
" الهه احمدی "
هیچوقت برای فهمیده شدن فریاد نزنید آنکه شما را بفهمد ،صدای سکوتتان را بهتر می شنود.
"جبران_خلیل_جبران"
آسمان دلم ابریست ، مهم نیست...
سهم چشمان خمارم نگرانیست ، مهم نیست...
انتظارم شده عادت ، همه عمر...
غیر از این چاره اگر نیست ، مهم نیست...
در پی نیل به آینده ای روشن...
سیل افکارم اگر همیشه جاریست ، مهم نیست...
من در اینجا نتوانم بنویسم سخن دل...
همه کار دل من گر که صبوریست ، مهم نیست...
گر که نالید دل از جور زمانه ، اما....
زندگی قصه ی شیرینی و تلخیست ، مهم نیست...
دیدم همه جا ،بر در و دیوار حریمت،جایی ننوشتند گنه کار نیاید...
به دنبال آرزوهایم خواهم رفت...زیرا عهد کرده ام...قبل از مرگم ، نمیرم..!
👁🗨
نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست
چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم
" حافظ "
نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد
ای بسا خرقه که مستوجب آتش باشد
صوفی ما که ز ورد سحری مست شدی
شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد
خوش بود گر محک تجربه آید به میان
تا سیه روی شود هر که در او غش باشد
خط ساقی گر از این گونه زند نقش بر آب
ای بسا رخ که به خونابه منقش باشد
ناز پرورد تنعم نبرد راه به دوست
عاشقی شیوه رندان بلاکش باشد
غم دنیای دنی چند خوری باده بخور
حیف باشد دل دانا که مشوش باشد
دلق و سجاده حافظ ببرد باده فروش
گر شرابش ز کف ساقی مه وش باشد
وقت رفتن است...
وقت کوچ کردن بهار...
آب و قرآن و سبزه را بیاورید...
بهار ما ، مسافر است...
هوا ، هوای بدرقه...
هوا، هوای اشکهای جاری است...
وقت رفتن است...
موسم وداع با قناری است...
بهار ما ، خموش و مست...
کوله ای پر از اقاقی در دست...
می زند قدم ، در فضای کوچک حیاط ما...
و می کند مدام ، نوازشی غریب ، سبزه ها و گلبن دلشکسته را...
ماهیان حوض کوچکم ، شنا چه بی قرار می کنند...
آه...
به گوش می رسد ، صدای سوتک قطار...
لحظه ی عزیمت است...
ای بهانه ای برای زندگی ، بهار من...
تو می روی و دست های سرد و خسته ام...
پشت پای تو آب می ریزند...
و من...
تا به انتهای کوچه ی قدیمی همیشگی...
بی رمق به زیر لب ...
می نوازم این غزل به سادگی:
" یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش می سپارم به تو از چشم حسود چمنش "
امشب انگار...
به چشمم اثر خوابی نیست...
آسمان، از پس قاب پنجره...
محو تماشای من است...
چتر نورانی مهتاب...
نگاهم را به نگاه ماه گره می زند...
چه خاموش است...
این کوچه ی مهتابی ما...
و چه بی تاب است...
این دل نازک غمگینم...
و چه بارانی ست، امشب...
.
.
.
چشم زمان پلک نمی زند...
ساعت اتاقم خوابیده، قدم نمی زند...
چه یلداست امشب...
چه یلداست ، همه شب ...
و چه پاییز است، همه فصل...
چشم در راه بهارم...!
" بهار........"
******
من سکوت خویش را گم کرده‌ام!
لاجرم در این هیاهو گم شدم
من، که خود افسانه می‌پرداختم،
عاقبت، افسانه‌ی مردم شدم!
ای سکوت، ای مادر فریادها،
ساز جانم از تو پرآوازه بود،
تا در آغوش تو راهی داشتم،
چون شراب کهنه، شعرم تازه بود.
در پناهت برگ و بار من شکفت
تو مرا بردی به شهر یادها
من ندیدم خوشتر از جادوی تو
ای سکوت، ای مادر فریادها!
گم شدم در این هیاهو، گم شدم
تو کجایی تا بگیری داد من؟
گر سکوت خویش را می‌داشتم
زندگی پر بود از فریاد من!
" فریدون مشیری "
سکوت را باور دارم...
معجزه می کند...
" بودن همیشه در فریاد نیست..."
گاهی برای بودن...
باید با چشم سخن گفت و با زبان فقط نگاه کرد...!!
کار آسانی نیست...
سکوت را می گویم...
مرد می خواهد...!!!!!!
.
.
.
مرد می خواهد ، به جای آنکه حرفهایت را اقرار کنی...ساکت باشی...
مرد می خواهد ، بجای آنکه خشمت را فریاد بزنی...سکوت کنی...
.
.
.
سکوت را باور دارم...
این معجزه ی خاموش...
حرفها را جور دیگری حکایت می کند...
چون طفل که از خوردن داروست پریشان
با دوسـت پریشانم و بی‌دوسـت پریشان
" علیرضا بدیع "
کس نداند که مرا با که سر و کار افتاد
گر چه در عشق ازین واقعه بسیار افتاد
غره بودم به شکیبایی و خود بینی عقل
برق عشق آمد و در خرمن پندار افتاد
شوق غالب شد و وجدم به خرابات کشید
لاجرم ولوله در خلق به یکبار افتاد
حُسن در مکتب عشق آمد و بر لیلی تاخت
سوز در سینـه ی مجنون گرفتار افتاد
یار سرمست به بازار برآمـد روزی
راز سربسته ی ما بر سر بازار افتاد
مکن ای دوست ملامت که چو من بسیاری
از عبادتکده ناگاه به خمـار افتاد
طعنه ی خلق و جفای فلک و جور رقیب
همه سهل است اگر یـار وفادار افتاد
به قضا تن ده و بی فایده مخروش ای دل
همه تدبیر بود بیهده چون کار افتاد
کعبه آسان ندهد دست زیارت کردن
سیر پای آبله در بادیه دشوار افتاد
سر ازین ورطه نزاری نبری تن در ده
چاره ای نیست که این حادثه ناچار افتاد
" نزاری قهستانی "
