هر که در عشق سر از قله برآرد ، هنر است...

همه تا دامنه ی کوه تحمل دارند...

عقل حواسش جمع است...

همواره مواظب توست...

اما دل...

سر پر غوغایی دارد...

گاه در لبه ی پرتگاه می دود...

گاه به درون چاه می رود...

کارهای دلی ، شیرین است...

شیرینیش در بساط عقل یافت نمی شود...

اما عقل...

حامی توست...

مهربان و دلسوز...

از هیچکدامشان غافل مشو...

هر دو را داشته باش...

همچون دو بال زیبا...

برای پرواز...

                                                              " ناهید بهزاد "