سالهاست که " فراق" بر تنم تازیانه می زند .
آرام جانم...
من...
این روزها...
دور از تو...
با خیالت زندگی می کنم...
در خیالم تو را به آغوش می کشم...
زمانی که دلم می گیرد ...
با تو...
با خود تو...
درد و دل می کنم...
شکوه می کنم از هر آنچه مرا آزرده...
سرم را روی شانه های خیالی ات می گذارم و بلند بلند می گریم...
و اینگونه میان آغوش خیالی ات ، آرام می گیرم....
تمام خیابان ها و کافه های شهر را، دست در دستان خیالی تو ، پرسه می زنم...
روی صندلی های ایستگاه اتوبوس می نشینم و به زوج جوانی که آنطرف خیابان ،
خنده های دونفره شان گوش شهر را پر می کند ، می نگرم...
چشمانم خیس دلتنگی می شود...
غروب جمعه را با دوفنجان چای ایرانی ناب ...
شکلات تلخ مورد علاقه ات...
چشم های خیالی ات....
اشک های حقیقی ام...
و آهنگ های خاطره انگیزمان سپری می کنم...
آری...
من...
این روزها...
دور از تو...
با خیالت زندگی می کنم...
و به همه ی آنهایی که هر روز چشم های زیبایت را می بینند...
به تمام عابرانی که حتی برای چند ثانیه از کنارت عبور می کنند...
به قلم هایی که گرمی دستانت را می چشند...
.
.
.
غبطه می خورم...
"بهار + دلتنگی"
