با منِ بِرنو به دوشِ یاغیِ مشروطه خواه

عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه

بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد؟

با منِ تنها تر از ستارخانِ بی سپاه

موی من مانند یال اسب مغرورم سپید

روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه

هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق

کُنده ی پیر بلوطی سوخت نه یک مشت کاه

کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود

یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه

آدمیزادست و عشق و دل به هر کاری زدن

آدم ست و سیب خوردن آدم  ست و اشتباه

سوختم دیدم قدیمی ها چه زیبا گفته اند

"دانه ی فلفل سیاه و خال مهرویان سیاه"

                                                                                                      " حامد عسگری "

 

هر که آید گوید:

گریه کن تسکین است

گریه آرام دل غمگین است

چند سالی است که من میگریم

در پی تسکینم

ولی ای کاش کسی میدانست

چند دریا بین ما فاصله است

من و آرام دل غمگینم...

"  کاش دستانم آن قدر بزرگ بود که می توانستم چرخ و فلک دنیا را به کام تو بچرخانم... "