وقت رفتن است...

وقت کوچ کردن بهار...

آب و قرآن و سبزه را بیاورید...

بهار ما ، مسافر است...

هوا ، هوای بدرقه...

هوا، هوای اشکهای جاری است...

وقت رفتن است...

موسم وداع با قناری است...

بهار ما ، خموش و مست...

 کوله ای پر از اقاقی در دست...

می زند قدم ، در فضای کوچک حیاط ما...

و می کند مدام ، نوازشی غریب ، سبزه ها و گلبن دلشکسته را...

ماهیان حوض کوچکم ، شنا چه بی قرار می کنند...

آه...

به گوش می رسد ، صدای سوتک قطار...

لحظه ی عزیمت است...

ای بهانه ای برای زندگی ، بهار من...

تو می روی و دست های سرد و خسته ام...

پشت پای تو آب می ریزند...

و من...

تا به انتهای کوچه ی قدیمی همیشگی...

بی رمق به زیر لب ...

می نوازم این غزل به سادگی:

" یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش           می سپارم به تو از چشم حسود چمنش "